دانشنامه آزاد فارسی
(ملقب به شیخ الطایفه) فقیه، محدث، مفسر، رجالی و ادیب امامی. از نسبت نیاکانش چنین برمی آید که اصل خاندان او از شهر ساری مازندران بوده است. نزد پدر و جدش تلمذ کرد. مدتی در بغداد ساکن بود. سپس برای همیشه در حلب، مقر حاکمان شیعۀ حمدانی، اقامت گزید. در وسعت دانش شهره بود و از همه جا برای تحصیل به نزد او می رفتند. شیعه و سنی او را می ستایند. ابن زُهرۀ حلبی و ابن ادریس حلّی شاگرد او بودند. از معروف ترین استادان و مشایخ او می توان از جارالله زمخشری، خطیب خوارزمی، احمد غزالی، ابوالحسن بیهقی، ابومنصور طبرسی، قطب راوندی، ابوعلی طبرسی، ابوالفتوح رازی و فتّال نیشابوری نام برد. در فقه پیرو مکتب شیخ طوسی بود. برخی او را در شیعه چون خطیب بغدادی در اهل سنت می دانند. از آثار اوست؛ متشابه القرآن و مختلفه، در دو جلد (تهران، ۱۳۶۹ق)؛ مناقب آل ابی طالب (بمبئی، ۱۳۱۳ق)؛ معالم العلماء که نخستین بار به کوشش عباس اقبال چاپ شده است (۱۳۵۳ق)؛ مثالب النواصب.
