معنی تخت نشین

تخت نشین

لغت نامه دهخدا

تخت نشین. [ ت َ ن ِ ] ( نف مرکب ) پادشاهی که دارای تخت و تاج باشد. ( ناظم الاطباء ). از عالم مسندنشین. ( آنندراج ) :
هرکه شد تاجدار و تخت نشین
تاج او آسمان و تخت زمین.نظامی.کآن تخت نشین که اوج سای است
خرد است ولی بزرگ رای است.نظامی.تاج بخش شهان تخت نشین
مشرق و مغربش بزیر نگین.؟ ( حبیب السیر جزو 4 از ج 3 ص 322 ).و رجوع به ماده بعد شود.