بیش فعالی
دانشنامه آزاد فارسی
(یا: اختلال بیش فعالی ـ کم توجهی) اصطلاحی در روان پزشکی و روان شناسی، اختلالی مربوط به دورۀ کودکی با علایمی چون بی قراری، نداشتن تمرکز، پرحرکتی و اختلال در کنترل تکانه. شخص بیش فعال در مدرسه، کار، دوستی، و زندگی خانوادگی دچار مشکل می شود. برخلاف نظریه های گذشته که قند رژیم غذایی یا طرز تربیت کودک را عامل بروز بیش فعالی می دانستند، تحقیقات اخیر راسل بارکلی نشان می دهد که این اختلال اغلب موروثی است. شیوع بیش فعالی در سه تا پنج درصد کودکان دبستانی است و در پسرها دست کم چهار برابر دخترهاست و با متیل فنیدیت (ریتالین) درمان می شود. از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶، مصرف این دارو در امریکا ۵۰ درصد افزایش یافت. عوارض آن معمولاً با افزایش سن کاهش می یابد، ولی حدوداً در ۲ درصد از مبتلایان تا بزرگسالی نیز ادامه دارد. از آن جا که بیشتر کودکانْ سر به هوا و پرجنب وجوش اند، تشخیص بیش فعالی در آنان دشوار است؛ از این رو، متخصصان برای تشخیص آن از دستورالعمل هایی استفاده می کنند. برای مثال نشانه های آن باید پیش از ۷سالگی بروز یافته و شش ماه دوام داشته باشد. دیگر این که این علایم دست کم در دو محیط، مدرسه و خانه، مشاهده شود. کودکِ بیش فعال معمولاً زود از درس خسته می شود، نمی تواند آرام بنشیند، به هر چیزی دست می زند، فکر نکرده عمل می کند و ناغافل به وسط خیابان می دود. یک چهارم کودکان بیش فعال پس از بلوغ در گروه بیماران دارای اختلال شخصیتی ضد اجتماعی قرار می گیرند.
