لغت نامه دهخدا خوش صحبتی. [ خوَش ْ / خُش ْ ص ُ ب َ ] ( حامص مرکب ) خوش زبانی. خوش تقریری. خوش سخنی. || خوش معاشرتی. خوش رفتاری : گرچه باناز امامی است به همسایگیت تو ز خوش صحبتیش باطرب و بانازی.سوزنی.
