فدره

لغت نامه دهخدا

( فدرة ) فدرة. [ ف ِ رَ ] ( ع اِ ) پاره ای از گوشت پخته. || پاره ای از شب. || پاره ای از کوه. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). قطعه ای از کوه و یا آنچه را در بالای کوه مشرف باشد فدره گویند. ( اقرب الموارد از الاساس و التاج ).
فدرة. [ ف ُ دَ رَ ] ( ع ص ) تنها رونده : رجل فدرة؛ مرد تنها رونده. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
فدره. [ ف َ رَ / رِ ] ( اِ ) بوریائی که از برگ خرما و جز آن بافند و بر بالای چوبها و پرواره های سقف خانه اندازند و خاک و گل بر آن ریزند. ( برهان ).

فرهنگ معین

(فَ رِ یا رَ ) (اِ. ) بوریایی که از برگ خرما و غیره بافند و بر بالای چوب ها و پروارهای سقف اتاق ها اندازند و گل و خاک بر بالای آن ریزند.

فرهنگ فارسی

بوریایی از برگ خرما و غیره بافند و بر بالای چوبها و پروارهای سقف اطاق ها اندازند و گل و خاک بر بالای آن ریزند .
تنها رونده

ویکی واژه

بوریایی که از برگ خرما و غیره بافند و بر بالای چوب‌ها و پروارهای سقف اتاق‌ها اندازند و گل و خاک بر بالای آن ریزند.