لغت نامه دهخدا
قواق. [ ] ( اِخ ) قلعه ای است عظیم و محکم در دامن کوه افتاده است. ( از قلاع روم ) ( نزهة القلوب 3:99 ).
قواق. [ ق َ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان گله بوز بخش مرکزی شهرستان میانه ، سکنه آن 160 تن. آب آن از چشمه. محصول آن غلات و حبوب. شغل اهالی زراعت و گله داری است. راه مالرو دارد در 2 محل بفاصله 2 کیلومتر به نام قواق بالا و قواق پائین مشهور است. سکنه قواق بالا 80 تن میباشد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4 ).
