دیو بچه

لغت نامه دهخدا

دیوبچه. [ وْ ب َ چ َ / چ ِ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ ] ( اِ مرکب ) دیوزاده. بچه دیو. زائیده شده از دیو. دیوزاد :
جهان شد بر آن دیوبچه سیاه
ز بخت سیامک هم از بخت شاه.فردوسی.شده ست گورش وسواس خانه ابلیس
در او شده ست بسی دیو و دیوبچه مقیم.سوزنی.