دانشنامه اسلامی
عبیدالله در نیشابور در خانواده ای اهل علم به دنیا آمد. او از همان کودکی در محضر پدر و پدربزرگ خود به فراگیری علم و دانش مشغول شد و خود را آماده کرد تا یکی از چهره های بزرگ علم و دانش در جهان اسلام گردد.
خاندان
خاندان وی خاندانی اهل علم و مشهور بودند. جد بزرگ آنها امیر عبدالله بن عامر بن کریز در زمان خلافت عثمان منطقه خراسان را فتح کرده بود و مردم آن سامان به دست وی مسلمان شده بودند. از این جهت خاندان وی از عزت و احترام خاصی در نزد مردم برخوردار بودند. پدربزرگش احمد بن محمد بن احمد (۳۲۰- ۴۲۳ هجری) از روات حدیث بود و از ابواسحاق بزازی و ابوعمرو بن مطر و ابوالحسن ابن بندار صیرفی روایت نقل کرده است. پدرش عبدالله بن احمد بن محمد (۳۶۳- ۴۵۰ هجری) نیز واعظی مشهور بود. وی روزهای یکشنبه در مسجد مربعه در شهر نیشابور مجلس وعظ و خطابه داشت. او گاهی به شغل تجارت و گاهی نیز عهده دار مناصب حکومتی بود ولی بعدا به انزوا و عبادت روی آورد. عمویش عبدالرحیم بن احمد بن محمد، مردی صالح، عابد و زاهد بود. او از علمای نیشابور، عراق، حجاز و شام روایت شنیده بود.
فرزندان
سه تن از فرزندان وی از راویان حدیث به شمار می آیند که عبارتند از: ۱- محمد بن عبیدالله بن عبدالله حسکانی، حاکم ابوعلی حذاء، وی شخصیتی با تقوا و متواضع و از علمای علم حدیث به شمار می آید. ۲- صاعد بن عبیدالله حسکانی، ابوسعید حذاء، او شخصیتی با تقوا و از اهل علم و حدیث است. ۳- وهب بن عبیدالله حسکانی، ابوالفضل حذاء، وی نیز اهل علم و حدیث و موعظه بود. او کوچکترین فرزند ذکور پدر بود و روایات فراوانی را از او شنیده بود. وهب در صومعه ای روی به عبادت آورد و برای شاگردان خود در آنجا روایت نقل می کرد (۴۵۰- ۵۲۴ هجری).
شخصیت
...
