دانشنامه اسلامی
همه افراد بشر در برابر پروردگارشان نیازمند محض و فقیر هستند، اما در برابر همنوعان یک نیازی عادی است که همان همکاری و عهده دار شدن هر فردی برای یک کار اجتماعی است، مثلا یک فرد کارگر برای درمانش به پزشک نیاز دارد و همچنین پزشک برای کارهای کاری به کارگر نیازمند است و آن یک امر طبیعی زندگی اجتماعی است؛ اما مراد از بی نیازی از مردم در اموری است که باعث سرافکندگی و ذلت شود و به آن طمع می گویند.
نیاز عادی، اضطراری، توقعی، تشریفاتی و طمعی؛ آنچه مهم است برطرف کردن نیاز عادی دیگران بدون منت است و منت گذاشتن یکی از گناهان و از رذائل اخلاقی است.
و افراد تا آن جا که قابل تحمل است از جهت اخلاقی و عزتمداری، سعی کنند نیازشان را خودشان برطرف کنند یا بر آن صبر و از کسی درخواست نکنند و آنچه در این جا مورد نظر همان نیاز توقعی، تشریفاتی و طمعی است.
نیاز توقعی، تشریفاتی و طمعی نیازی است که بدون آن زندگی مختل نمی شود و بدون آن هم زندگی فردی آسیبی نمی بیند.
در کلمات عرب یک استغناء (دارا) داریم و یکی دیگر کلمه غنی، استغناء یعنی با داشتن ثروت، ادعا بی نیازی کردن و با رفتن ثروت، احساس نیازمندی کردن است؛ اما کلمه غنی، بی نیازی مطلق و آزاد از هر قید و بند، از قبیل پول و مسائل مادی است، پس آنچه مهم و ارزشمند است داشتن روحیه قناعت و بی نیازی است نه ادعا بی نیازی با مال و ثروت. چه بسا ثروتمندانی که گدا صفت اند.
