بیمه عمر ( به انگلیسی: Life insurance ) قراردادی است که میان یک شرکت بیمه و شخص بیمه شونده ( یا ضامن وی ) منعقد می شود، که در آن بیمه شونده متعهد به پرداخت مبلغی به صورت تعیین شده ( که غالباً در اقساط بلند مدت طراحی می شود ) قرارداد می گردد و این پرداخت ها تا زمانی معین، بسته به نوع قرارداد، ادامه خواهد داشت و با بروز وقایعی چون: فوت طبیعی، فوت بر اثر حادثه، نقص عضو، پرداخت هزینه های پزشکی حادثه، ابتلا به بیماری های خاص یا از کار افتادن بیمه شده، شرکت بیمه موظف خواهد بود، سرمایه بیمه شده را به طور یکجا یا به صورت مستمری به بیمه گذار یا به شخص ثالثی که وی تعیین کرده، بپردازد. بیمه های عمر به طور کلی دارای دو نوع متفاوت می باشند: • حفاظتی: که خود شامل دو گونه بیمه های عمر در صورت حیات بیمه شده و بیمه های عمر در صورت فوت بیمه شده است و در پایان قرارداد به صورت یکجا به فرد یا ضامن وی پرداخت می شود. • سرمایه گذاری: که باید گفت این بیمه نامه نوعی سرمایه برای بیمه گذار محسوب شده و در صورت حیات یا فوت از جانب شرکت بیمه به او پرداخت می شود. در یک نگاه کلی، بیمه های زندگی در کشورها و شرکت های مختلف از یک استاندارد یکسان پیروی نمی کند. اما با این حال، قراردادهای بیمه زندگی دارای مشابهت های زیادی هستند. نقش های اصلی در بیمه های زندگی عبارتند از بیمه گذار، بیمه شده و ذی نفعِ بیمه نامه. بیمه گذار مالک بیمه نامه است و حق بیمه را می پردازد؛ بنابراین تصمیم گیری در مورد همهٔ اجزای بیمه نامه از جمله تعیین ذی نفع، بر عهده بیمه گذار است. بیمه شده، فردی است که زندگی اش بیمه شده و درصورتی که در طول مدت بیمه نامه فوت کند، غرامت فوت به ذی نفع پرداخت می شود. ممکن است بیمه گذار و بیمه شده، یک نفر باشند؛ یعنی یک شخص خودش را بیمه کند. اما این امکان نیز وجود دارد که این دو نقش، دو نفرِ مختلف باشند. در صورت فوتِ بیمه شده، تنها شخصی که می تواند غرامت فوت را دریافت کند، ذی نفعِ بیمه نامه است؛ بنابراین بازنگری بیمه نامه توسط بیمه گذار و اطمینان از این که ذی نفع به درستی در بیمه نامه ذکر شده باشد، اهمیت زیادی دارد. ذی نفع بیمه نامه ممکن است یک یا چند نفر باشد. درصورتی که در بیمه نامه چند نفر به عنوان ذی نفع ذکر شوند، باید درصد سهم هر یک از آن ها مشخص شده باشد یا اولویت گذاری شوند. بیمه شده نمی تواند ذی نفع بیمه نامه نیز باشد، اما بیمه گذار و ذی نفع ممکن است یک نفر باشند. در برخی از کشورها برای کاهش میزان مالیات، توصیه می شود که بیمه گذار، یکی از نقش های ذی نفع یا بیمه شده را نیز دارا باشد. بیمه عمر (فیلم ۲۰۱۶). بیمه عمر ( به انگلیسی: Term Life ) فیلمی محصول سال ۲۰۱۶ و به کارگردانی پیتر بلینگزلی است. در این فیلم بازیگرانی همچون وینس وان، هیلی استاینفلد، بیل پکستون، جاناتان بنکس، مایک اپس، جوردی مویا، شیا ویگهام، ویلیام لوی، تراجی پی. هنسون، آنابت گیش، ترنس هاوارد، جولیا باترز، کین ولاسکوئز، مانوئل گارسیا - رولفو، برنت بریسکو و دنیل برنارد ایفای نقش کرده اند.
دانشنامه آزاد فارسی
بیمۀ عمر به موجب این نوع بیمه، بیمه گر متعهد می شود در ازای حق بیمه ای که از اشخاص دریافت می کند مبلغ معینی را پس از فوت بیمه گزار به ورثۀ قانونی او یا به کسانی که بیمه گزار تعیین کرده است، بپردازد. در حال حاضر بیمه های عمر به دو طریق عرضه می شوند: ۱. بیمه های عمر با پوشش صرفاً خطر فوت. که در این نوع بیمه ها، هدف تأمین افراد خانواده بعد از فوت بیمه گزار است. ۲. بیمه های عمر پس اندازی. در این نوع بیمه ها، به غیر از تأمین افراد خانواده بعد از فوت بیمه گزار، تأمین پس انداز آینده شخص نیز بیمه شده است که در آن، بیمه گزار باید ابتدا، مبلغ سرمایه ای که می خواهد هم خود او و هم دیگر استفاده کنندگان در قبال آن بیمه شوند را چه در صورت فوت چه در زمان حیات مشخص نماید. انواع بیمه عمر در ایران به شرح زیر است: بیمه تمام عمر، بیمه عمر و پس انداز، بیمه عمر زمانی، بیمه تمام عمر با محدودیت پرداخت حق بیمه، بیمه عمر تأمین آتیه فرزندان، بیمه عمر مانده بدهکار، بیمه حوادث انفرادی، بیمه حوادث گروهی، بیمه درمان گروهی، بیمه حوادث خانواده، بیمه حوادث خارج از کشور، بیمه تأمین هزینه جهیزیه، بیمه مهریه.
دانشنامه اسلامی
[ویکی اهل البیت] از اصول مسّلم پذیرفته شده در نظام های حقوقی جهان ،"اصل نسبی بودن قراردادها"( Privity of contract ) ،است که براساس مفاد آن ،هیچ کس نمی تواند بدون موافقت شخص ثالث به ضرر وحتی به نفع اوتعهدی ایجاد نماید. با وجود توجیه عقلی،منطقی،وعرفی این قاعده؛در قانون مدنی هم این اصل درموادی مانند196و231 پذیرفته شده است.این ماده مقرر می کند:معاملات وعقود فقط در باره طرفین متعاملین وقائم مقام قانونی آنها موثر است مگر درمورد ماده 196.اما موضوع به همین جا ختم نمی شود.بلکه نیاز های روز افزون جامعه که ناشی از پیشرفت وتوسعه اجتماعی وصنعتی ومآلا روابط اقتصادی واجتماعی پیچیده بشر امروز است موجب می شود براین قاعده قدیمی ،استثنائاتی هم وارد گردد که با استعانت از آنها ،برخی از احتیاجات ومشکلات حقوقی افراد جامعه رفع می شود. یکی از مستثنیات وارده به اصل نسبی بودن قراردادها،بیمه عمر است.در قانون بیمه مصوب 7/2/1316،مواد 27و35(مجموعه قوانین سال 1316،صفحه 5 به بعد) به بیمه عمر پرداخته شده است. قطع نظر از انواع بیمه عمر،هدف بیمه گذار از این بیمه ،معمولا معنوی،دور اندیشی وتامین آتیه اعضای خانواده است؛به این ترتیب که فرد بیمه عمر می شود تا آینده شخص ثالثی (که از خانواده او یا دیگری است) را تامین نماید ودر صورت فوت او،استفاده کننده ازسرمایه بیمه عمر(شخص یا اشخاص ثا لث)،از سرمایه بیمه عمرکه از بیمه گر دریافت می کند،تاحدودی تامین ودر رفاه باشد.امروزه دولتها نیز موجب شده اند تا این نهاد مفید،گسترش یابد و ورثه کارکنان(ویا افرادی که کارمند تعیین می نماید.)،پس از فوت بیمه شده،مبلغ قابل توجهی از بیمه گر دریافت کنند؛که برای مثال می توان به قانون بیمه عمر وحوادث پرسنل نیروهای مسلح وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح وسازمانهای تابعه یا وابسته به آنها(مصوب سال 1335 واصلاحات سال 1376)ویا تصویب نامه راجع به بیمه حادثه وفوت کلیه باز نشستگان ومستخدمان اعم از لشگری یا کشوری(مصوب 25/10/84هیات وزیران) اشاره نمود. از طرف دیگر،شرکت های بیمه نیز یکی از اهداف تاسیس خود را ایجاد تامین واطمینان مورد نیازجامعه از طریق انجام وتعمیم انواع بیمه های بازرگانی مورد نیاز جامعه می دانند.(برای نمونه ماده 2اساسنامه شرکت سهامی بیمه البرز-مصوب سال 1368) از جنبه شرعی بحث های فراوانی راجع به انواع بیمه مطرح شده است.ولی در هر حال قانون بیمه مورد ایراد شورای نگهبان قرار نگرفته وفقهای ما نیزمعمولا بیمه عمر را صحیح می دانند(مانندرهبر کبیر(ره)ورهبرمعظم انقلاب اسلامی به ترتیب در رساله توضیح المسائل ورساله اجوبه الاستفتائات ). ازلحاظ قانونی ، همان گونه که اشاره شد،این نوع بیمه از سالهای دور در نظام حقوقی ما پذیرفته شده وبیمه عمرنوعی عقد غیر معّین است که می توان آنرا براساس اراده آزاد طرفین ودر قالب ماده 10قانون مدنی وحتی عقد صلح منعقد نمود. درمورد اینکه سرمایه بیمه عمرکه به شخص ثالث تعلق می گیرد،ذی نفع آن چه کسی است؟ماده 24 قانون بیمه مقرر می کند: وجه بیمه عمر که باید بعد ازفوت پرداخته شود،به ورثه قانونی متوفی پرداخته می شود مگر اینکه در موقع عقد بیمه یا بعد از آن در سند بیمه قید دیگری شده باشد که در این صورت وجه بیمه متعلق به کسی خواهد بود که در سند بیمه اسم برده شده است. بدین ترتیب نتیجه می گیریم که سرمایه بیمه عمرپس از فوت بیمه گذار،متعلق به ورثه یا شخص ثالثی می باشد که در سند بیمه از او نام برده شده است.لذا این سرمایه ترکه متوفی به معنای خاص و ارث نیست که طبق ماده 862و940 به بعد قانون مدنی وقواعد مندرج در این قانون ،تقسیم شود.بلکه، تاسیس حقوقی خاص وحقی است که طبق قانون بیمه ،پس ازفوت بیمه گذار بایستی به شخص یا اشخاص ثالثی که در بستن پیمان هیچ گونه نقشی نداشته اند،پرداخت گردد.(این افراد ممکن است ورثه یا غیراز آنان باشند.) بدین ترتیب سرمایه بیمه عمر، به نسبت مساوی بین صا حبان حق تقسیم می شود . مگر آنکه بیمه شده ، به نحو دیگری در خواست ومقرر نموده باشد. زیرا فرض ماده 24 قانون بیمه ،این است که وجه بیمه عمر،برای ورثه اختصاص داده شده است.مگر اینکه در سند بیمه قید دیگری شده باشد.به بیان دیگر ،اگر در قرار داد بیمه عمر راجع به اینکه ذی نفع چه کسی است،؛سکوت وجود داشته باشد،ناگزیر سرمایه مزبور به ورثه قانونی بیمه شده (آنهم به نسبت مساوی)تقسیم می شود نه به نسبت قاعده ارث که دارای مقررات ویژه ای است وقابلیت شمول به غیر مورد ارث ندارد.
