لغت نامه دهخدا
هر آنکس که باشد ترا زیردست
مفرمای در بی نوایی نشست.فردوسی.چو کودک ز خردی بمردی رسید
در آن خانه جز بی نوایی ندید.فردوسی.بی نوایی نتیجه شرمگنی است. ( قابوسنامه ).
ز بی نوایی مشتاق آتش مرگم
چو آن کسی که به آب حیات شد مشتاق.خاقانی.پس مصلحت در آنست که... سفر کنم که بیش از این طاقت بی نوایی نمیآرم. ( گلستان ).
من از بی نوایی نیم روی زرد
غم بینوایان رخم زرد کرد.سعدی.- بی نوایی کشیدن ؛ محرومیت و فقر تحمل کردن : پیداست که من و این آزاد مردان بی نوایی تا چند توانیم کشید. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 327 ).
|| بیچارگی. ( ناظم الاطباء ). درماندگی.عجز :
او نیز بوجه بی نوایی
میداد بدان سخن گوایی.نظامی.چو روز بی نوایی بر سر آید
مرادت خود بزور از در درآید.نظامی.میداد ز راه بی نوایی
کالای گشاده را روایی.نظامی. || نداشتن آواز و گفتار. ( ناظم الاطباء ). بی آوازی. ( آنندراج ). نوا نداشتن :
گر پارسا زنی شنود شعر پارسیش
وآن دست بیندش که بدان سان نوازنست
آن زن ز بی نوایی چندان نوا زند
تا هر کسیش گوید کاین بی نوا زنست.یوسف عروضی. || سکوت و خاموشی :
مائیم و نوای بی نوایی
بسم اﷲ اگر حریف مایی.نظامی.
