حبیل

لغت نامه دهخدا

حبیل. [ ح َ ] ( ع ص ) محبول. || دلاور. از آن رو که از جای نرود گوئی به رسن بسته شده است. || ( اِ ) حبیل براح ؛ شیر. ( منتهی الارب ). و در «قطر المحیط»، شجاع.
حبیل. [ ح ُ ب َ ] ( اِخ )( ابو... ) جد محمدبن فضل. محدث است. ( منتهی الارب ).