دانشنامه اسلامی
ریشه کلمه:
فند (۱ بار)ی (۱۰۴۴ بار)
«تُفَنِّدُون» از مادّه «فَنَد» (بر وزن نمد) به معنای ناتوانی فکر و سفاهت و بعضی به معنای دروغ دانسته اند و در اصل به معنای فساد است; بنابراین جمله «لولا أن تفنّدون» یعنی: اگر مرا سفیه و فاسد العقل نخوانید.
(بر وزن فرس) کم عقلی. ضعف رأی. «فَنِدَ الرَّجُلُ فَنَداً: خَرِفَ» تفنید آن است که کم عقلی و ضعف رأی را به کسی نسبت دهی . پدرشان (یعقوب «علیه السلام») گفت من بوی یوسف را استشمام میکنم اگر در اشتباهم نشمارید و سفیهم ندانید. یعنی اگر نگوئید که سفیه شده و کم عقل گردیده است. فِند (به کسر فاء و سکون نون) کوه بزرگ است امیرالمومنین «علیه السلام» در نهج البلاغه حکمت 447 درباره مالک اشتر رحمهاللَّه فرموده: «مالِکٌ وَ ما مالِکٌ (وَاللَّهِ) لَوْکانَ جَبَلاً لَکانَ فِنْداً...»مالک کیست مالک ؟اگر کوه بود کوه بزرگی بود. این لفظ در قرآن مجید فقط یکبار آمده است.
