لغت نامه دهخدا
پانته ان. [ ت ِ اُ ] ( اِخ ) بنای مشهوری بپاریس در میدانی بهمین نام در محل بنای قدیم «سنت ژِنه ویو» از 1754م. ( 1167 هَ. ق. ) تا 1780م. ( 1193 هَ. ق. ) بدست معمار موسوم به سوفلو به سبک یونانی جدید ساخته شده است و بر فراز آن گنبدیست به ارتفاع 80 گز. این بنا اصلاً بعنوان کلیسائی تحت ریاست پیشوای روحانیان پاریس بنا شد ولی در انقلاب فرانسه آنرا مدفن بزرگان کشور قرار دادند و نامش را پانته اُن نهادند و این لوحه بر آن نصب کردند: عطیّه وطن حق شناس ، مردان بزرگ را. در دوره رستوراسیون پانته اُن بکلیسا تبدیل گردید و بعهد لوئی فیلیپ آنرا هیکل عزّ نامیدند و در امپراطوری دوم باز بصورت کلیسا درآمد و در جمهوری سوم برای مآتِم و احتفالات سوگواری بزرگانی چون ویکتور هوگو و امثال او اختصاص یافت و اجساد لازار کارنو و لاتور دورنی و مارسو و بودَن و سادی کارنو و برتله و امیل زولا و ژورِس و پَن لُوِه ، در آنجا مدفون شد و از سال 1874م. ببعد با پرده های نقاشی زیبا و مجسمه های عالی مدخل آن مزین گردید.
