معنی مفتح محمد

دانشنامه آزاد فارسی

مُفَتِّح، محمّد (همدان ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۵۸ش)
مُفَتِّح، محمّد
از علما و اساتید مبارز ایران در دورۀ پهلوی. در ۱۳۲۲ش وارد حوزۀ علمیۀ قم شد و از درس استادان بزرگی چون امام خمینی، علامه طباطبائی، آیت الله حجت و آیت الله داماد بهره برد. وی در کنار تحصیل در حوزه، موفق به اخذ دانشنامۀ دکتری فلسفۀ اسلامی از دانشگاه تهران و تدریس در همان دانشگاه (۱۳۴۹ش) شد. وحدت میان حوزه و دانشگاه از دغدغه های مهم فکری او در فعالیت های سیاسی و اجتماعی اش بود. او در نهضت امام خمینی (ره) بارها دستگیر، تبعید و سپس ممنوع المنبر گردید .در جنگ های داخلی لبنان چندبار به آن کشور سفر کرد و کمک های مردمی را به امام موسی صدر (رهبر شیعیان لبنان) رساند. مفتح اندکی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی به عضویت شورای انقلاب درآمد و پس از انقلاب، سرپرستی دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران را برعهده داشت. مفتح در ۲۷ آذر ۱۳۵۸ به دست گروه فرقان به شهادت رسید و در حرم حضرت معصومه (س) مدفون شد. کتاب روش اندیشه در علم منطق؛ و نیز حاشیه بر کتاب اسفار ملاصدرا از اوست.

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] آیت الله محمد مفتح در سال 1307ش، در خانواده ای روحانی در همدان به دنیا آمد. پدرش مرحوم حجت الاسلام حاج محمود مفتح، یکی از واعظان مخلص و عاشق خاندان رسالت و ولایت بود و در ادبیات فارسی و عربی، تبحر فراوانی داشت و اشعار زیادی در مدح و رثای اهل بیت(ع) به زبان های عربی و فارسی از وی به جا مانده است. او در حوزه علمیه همدان، مدرس ادبیات فارسی و عربی بود.
محمد از کودکی در محضر پدر به فراگیری ادبیات پرداخت و پس از گذراندن دوره ابتدایی، جهت فراگیری معارف اسلامی، به مدرسه «آخوند ملاعلی» وارد شد و پس از مدتی جهت استفاده از محضر اساتید بزرگ، به حوزه علمیه قم مهاجرت کرد و در مدرسه «دارالشفاء» با جدیت فراوان به کسب علوم معارف پرداخت و از محضر بزرگانی چون آیات عظام: سید محمد حجت کوه کمره ای، بروجردی، سید محمد محقق (داماد)، علاّمه طباطبایی صاحب المیزان و امام خمینی(ره) استفاده نمود و خود مدرسی بزرگ در حوزه گردید.
در دورانی که تبلیغات استثمارگران، دانشگاه را در نظر علما کفرستان کرده بود و «تحصیل علوم جدید» را اعراض از دین و رفتن به دانشگاه را برای عالِم ننگ می دانستند، وی در حالی که در قم استادی بزرگ بود، پا به عرصه دانشگاه گذاشت. وی که در حوزه علمیه به درجه اجتهاد رسیده بود، در دانشگاه نیز موفق به اخذ درجه «دکتری» گردید. رساله دکترای وی «تحقیقی درباره نهج البلاغه» است که با درجه بسیار خوب، مورد قبول دانشگاه قرار گرفت. وی پس از گذراندن دوره دانشگاه، علاوه بر تدریس در حوزه، به تدریس در دبیرستان های قم پرداخت.
او که توطئه استعمار را در جدا نگاه داشتن دو قشر دانشگاهی و روحانی، با همه ذرات وجودش حس کرده بود، ایجاد وحدت و انسجام میان این دو گروه را وجهه همت خود ساخت. مقاله ای که ایشان در مجله مکتب اسلام درباره وحدت روحانی و دانشگاه نوشت، مبین تفکر ایشان در این باره است. وی به لحاظ رسالتی که بر دوش خویش حس می کرد، ضمن مبارزه با عفریت «جهل و بی شعوری»، در دو سنگر دبیرستان و حوزه از همان آغاز سعی در روشنگری دانش پژوهان داشت و کلاس های خویش را مرکزی برای تشکل آنان در جهت مبارزه با رژیم قرار داده بود و در این راه به تأسیس انجمن اسلامی دانش آموزان با همیاری شهید بهشتی همت گمارد.
وی مبارزه با رژیم را نه تنها در تضاد با تحصیل علم نمی دید، بلکه آگاهی و با سواد شدن را یکی از ابعاد مبارزه می دانست و در کنار بالا بردن سطح مبارزه طلاب و دانش آموزان، سعی در بالا بردن سطح آگاهی عقیدتی آن ها داشت.
در زمان تحصیل و تدریس، حاشیه ای بر «اسفار» ملاصدرا، نوشت که سومین حاشیه بر این کتاب است. هم چنین کتابی به نام «روش اندیشه» در علم منطق به رشته تحریر درآورد که به عنوان کتاب درسی در حوزه و دانشگاه، برای بالاترین سطح منطق استفاده می شود. ترجمه تفسیر مجمع البیان هم یکی از تألیفات ایشان است.