لغت نامه دهخدا غیبت گوی. [ غ َ /غ ِ ب َ ] ( نف مرکب ) آنکه غیبت و بدگویی کند. غیبت کننده : دِلغِماظ؛ مرد آزمند و غیبت گوی. ( منتهی الارب ).
