ره پرست

لغت نامه دهخدا

ره پرست. [ رَه ْ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) راه پرستنده :
آب گل خاک ره پرستانش
گل کمربند زیردستانش.نظامی.پس مسافر آن بود ای ره پرست
که مسیر و روش در مستقبل است.مولوی.رجوع به راه پرست شود.