دانشنامه آزاد فارسی
جَنَّتی، احمد
روحانی انقلابی، از ۱۳۶۹ش عضو شورای مرکزی نمایندگان مقام رهبری، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، امام جمعۀ موقت تهران و از اواخر ۱۳۵۸ عضو شورای نگهبان قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران. تحصیلات علوم قدیم و بخشی از دروس حوزوی را در مدرسۀ جده بزرگِ اصفهان گذراند. در ۱۳۲۴ به قم رفت و تحصیلاتش را در مدارس فیضیه و حجتیه دنبال کرد. از ۱۳۴۰ به عنوان مدرس علوم حوزوی، به تدریس اصول فقه، شرح لمعه، رسائل، مکاسب، معالم و کفایه پرداخت و از ۱۳۴۲ در شورای مدیریت مدرسۀ حقانی با دکتر بهشتی همکاری کرد و سال ها مدیریت آن را در کنار آیت الله شهید قدوسی برعهده داشت. از وی آثاری عمدتاً ترجمه منتشر شده است. جنتی در ۱۳۴۵ به جرم فعالیت های ضد رژیم پهلوی دستگیر و ۷۷ روز در زندان قزل قلعه زندانی شد. در ۱۳۵۱ نیز به مدت سه سال به اسدآبادِ همدان تبعید شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، وی از مقامات بلندپایه نظام جدید بود و ابتدا حاکم شرع شهرهای تهران، اصفهان و اهواز شد. در بهار ۱۳۶۰ به عضویت شورای تبلیغات مدرسۀ عالی شهید مطهری (سپهسالار سابق) درآمد و در همان جا به همراه جمعی دیگر از روحانیان، طرح تأسیس سازمان تبلیغات اسلامی را ارائه و اجرا کرد. جنتی در ۱۳۶۱ به عنوان نمایندۀ مردم خوزستان در مجلس خبرگان رهبری برگزیده شد.