دانشنامه اسلامی
«قل ما سالتکم من اجر فهو لکم؛ بگو اجر و پاداش دوست داشتن اهل بیت (علیهم السّلام) که از شما خواستم، به سود شما است».شناخت پیشوایان دینی نخستین گام به سوی سرزمین شایستگی است و یادآور شدیم که اسلام، شناخت رهبر و امام را مسؤولیتی همگانی می داند و بدان توجه و نگرشی ویژه دارد.مهرورزی به رهبران نیز، گرچه خود میوه درخت شناخت، است اما به تنهایی و به طور استقلال هم، مورد نظر اسلام می باشد و اسلام آن را گام دیگری به سوی سرزمین فرازمند شایستگی می داند.پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) مقام شکوه مند حضرت علی (علیه السّلام) را یاد آور می شدند و آن گاه محبت و دستداری او را سفارش می فرمودند. «سوگند به آن که جانم بر کف او است؛ این مرد و شیعیان وی، در رستاخیز رستگارانند». و در غدیر پس از آن که امیر مؤمنان علی (علیه السّلام) را به جانشینی برگزیدند چنین فرمودند: «اللهم وال من ولاه و عاد من عاداه» خداوندا دوستدار او را دوست بدار و دشمن خواه او را دشمن. هم از این روی بود که گروهی، دوست داران راستین علی (علیه السّلام) شدند و از مکتب تشیع که حقیقت اسلام و آمیخته با محبت و شیفتگی و جانبازی در راه امام است پیروی کردند.اینک بر پیشانی این نوشتار، بیان قرآن و پیشوایان دین را درباره محبت و دوستداری یاد آور می شویم تا به ژرفا و حقیقت آن راه یابیم و پس از آن به انگیزه دعوت به محبت و نقش حساس آن می پردازیم تا آشکار شود که منظور از این چنین دعوت و انگیزشی، راهی عاطفی و نیرو آفرین است برای پرواز به افق های شایستگی و بایستگی.
تاریخ واره دوستی و مهر در قرآن
ابراهیم (علیه السّلام) موحد بزرگ تاریخ، پس از آن که فرزند خود اسماعیل را با مادرش در سرزمین مکه، کنار خانه خدا، جای داد، از خداوند چنین خواست: «فاجعل افئدة من الناس تهوی الیهم...؛ خدایا چنین کن که دل مردمان به ایشان مهر ورزد.» او می داند که سلاله او هنگامی می توانند پیشوایی مردم کنند که محبوب آنان باشند چرا که رهگذر خواستاری و دوستاری و گرایش دلهاست که رسالت ها پیاده شده و ملت ها هدایت می یابند.ابراهیم بزرگ، محبت مردم را نسبت به دودمانش نه به عنوان خواسته یی شخصی، بلکه چون سودی همگانی، از خدا می خواهد. و نیز به عنوان سود ویژه خاندان خود، بلکه برای دستیابی به هدفی والاتر، آن را عنوان می کند. و هم این جا بگوییم که سر آمد دودمان ابراهیم (علیه السّلام) (که او برایشان چنان به مهر دعا کرد) پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) و دودمان پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) می باشند که از نسل اسماعیل اند.پیامبر عزیز ما نیز به هنگام ولادت حضرت امام حسین (علیه السّلام) به خانه دختر بزرگوار خود حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) آمد و از خداوند چنین خواست: «پروردگارا! من در مورد این نوزاد و برادرش حسن، از تو آنچه را می خواهم که ابراهیم در مورد فرزندش می خواست، از تو می خواهم... ایشان و دوست داران ایشان را دوست بداری و بر دشمنانشان لعنتی فرود آوری که آسمان و زمین از آن پر شود». قرآن کریم، پاداش رسالت پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را محبت به نزدیکان ارجمند وی، قرار می دهد: «... قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی...» ای پیامبر بگو که پاداشی بر رسالت نمی خواهم جز دوست داشتن نزدیکانم» . چون مودت و دوستی با آرزوی بقای محبوب همراه است، گرایش به او شدیدتر و میل به پیروی و شکل گرفتن از رهبری که محبوب است در وجود دوستدار زنده تر خواهد شد.
هدف از دعوت به دوستی
هدف از دعوت به دوستی رهبران دینی اسلام چیست؟ و آیا این محبت دارای چه اثر و نتیجه است؟
← سود حب برای محبین
...
