دانشنامه اسلامی
امّت بر وزن فُعْلَه، از ریشه (أ م م) که به معنای قصد مخصوص است اشتقاق یافته و به گروهی گفته می شود که مورد قصد و توجّه مخصوص دیگران واقع شده و در یک ویژگی چون دین ، زمان ، مکان ، نوع یا صنف مشترک و همسان باشند. این ویژگی می تواند اختیاری یا غیر اختیاری باشد، بر این اساس به پیروان یک دین و آیین بر اثر همسانی در دین امّت می گویند و به مردمی که همزمان با یکدیگر در یک قرن یا در منطقه ای از زمین زندگی می کنند یا گروهی از مردم که دارای عملکرد یکسان اند، امّت اطلاق می شود.
لفظ امت در قرآن
برخی امت را به معنای قرن و نسل انسانی دانسته اند. این واژه ۶۵ بار در قرآن آمده است که ۵۲ مورد آن به صورت مفرد (امّت) و ۱۳ مورد به صورت جمع (اُمَم) است. واژه امّت در قرآن بیش تر به معنای همسانی در دین و آیین و همسانی زمانی و مکانی آمده است: «رَبَّنا واجعَلنا مُسلِمَینِ لَکَ ومِن ذُرِّیَّتِنا اُمَّةً مُسلِمَةً لَکَ»، «ولَو شاءَ الله لَجَعَلَکُم اُمَّةً واحِدَةً»، «تِلکَ اُمَّةٌ قَد خَلَت لَها ما کَسَبَت ولَکُم ما کَسَبتُم»، «لِکُلِّ اُمَّة اَجَلٌ فَاِذا جاءَ اَجَلُهُم لا یَستَأخِرونَ سَاعَةً و لا یَستَقدِمون»، «ولَقَد بَعَثنا فی کُلِّ اُمَّة رَسولاً اَنِ اعبُدُوا الله» امّت به این معنا را می توان بر آنچه در اصطلاح به آن « جامعه » گفته می شود حمل کرد.
جامعه در اصطلاح
جامعه در اصطلاح جامعه شناسی جماعتی سازمان یافته از اشخاص است که با هم در سرزمین مشترک سکونت دارند و با همکاری در گروهها نیازهای اجتماعی ابتدایی و اصلی خود را تأمین می کنند و با مشارکت در فرهنگی مشترک به عنوان یک واحد اجتماعی متمایز شناخته می شوند.
اطلاق امت به بیانی دیگر
...
