دعلج

لغت نامه دهخدا

دعلج. [دَ ل َ ] ( ع ص ، اِ ) جوال پر. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || جامه های رنگ رنگ. ( منتهی الارب ). الوان از جامه ها. ( از اقرب الموارد ). || کسی که بلاحاجت راه رود. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || بسیارخوار. ( منتهی الارب ). بسیارخوار از انسان و یا حیوان. ( از اقرب الموارد ). || گیاه در هم پیچیده بعض آن از بعض قوت گرفته. گیاهی که قسمتی از آن بر قسمتی پیچیده باشد. ( ازمنتهی الارب ). || جوان خوب روی نازک بدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || تاریکی. ( منتهی الارب ). ظلمت. ( اقرب الموارد ). || گرگ. ( منتهی الارب ). ذئب. ( اقرب الموارد ). || خر. ( منتهی الارب ). حمار. ( اقرب الموارد ). || شتر ماده که از راندن راه نرود. || نشان پی آینده و رونده. || ( اِخ ) نام جماعتی از عرب. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ( اِخ ) نام اسب عامربن طفیل. ( منتهی الارب ).
دعلج. [ دَ ل َ ] ( اِخ ) ابن احمدبن دعلج بغدادی سجزی ، مکنی به ابومحمد. محدث بود. اصل وی از سجستان ( سیستان ) است. دعلج مدتی در مکه مجاور گشت و سپس در بغداد اقامت گزید و به سال 351 هَ. ق.درگذشت. او راست : مسند و مسندالمقلین. ( از الاعلام زرکلی ج 3 ص 18، از الرسالة المستطرفة و تاریخ بغداد ).
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال فرشتگان فال فرشتگان فال سنجش فال سنجش فال شیخ بهایی فال شیخ بهایی فال انگلیسی فال انگلیسی