دانشنامه اسلامی
نفث (۱ بار)
«نَفّاثات» از مادّه «نَفْث» (بر وزن حبس) در اصل، به معنای ریختن مقدار کمی از آب دهان است، و از آنجا که این کار با دمیدن انجام می گیرد، «نفث» به معنای «نفخ» (دمیدن) نیز آمده است. ولی، بسیاری از مفسران «نَفّاثات» را به معنای «زنان ساحره» تفسیر کرده اند («نَفّاثات» جمع مؤنث است و مفرد آن «نفّاثة» صیغه مبالغه از «نفث» می باشد) آنها اورادی را می خواندند و در گره هایی می دمیدند و به این وسیله سحر می کردند.
ولی جمعی آن را اشاره به زنان وسوسه گر می دانند که پی در پی در گوش مردان، مخصوصاً همسران خود، مطالبی را فرو می خوانند تا عزم آهنین آنها را در انجام کارهای مثبت سست کنند، و وسوسه های این گونه زنان در طول تاریخ چه حوادث مرگباری که به بار نیاورده، و چه آتش ها که بر نیفروخته و چه عزم های استواری را که سست نساخته است. «فخر رازی» می گوید: زنان به خاطر نفوذ محبت هایشان در قلوب رجال، در آنان تصرف می کنند. این معنا در عصر و زمان ما از هر وقت ظاهرتر است; زیرا یکی از مهمترین وسائل نفوذ جاسوس ها در سیاستمداران جهان، استفاده از زنان جاسوسه است که با این «نَّفّاثاتِ فِی الْعُقَدِ» قفل های صندوق های اسرار را می گشایند و از مرموزترین مسائل با خبر می شوند و آن را در اختیار دشمن قرار می دهند.
بعضی نیز «نفّاثات» را به «نفوس شریره»، و یا «جماعت های وسوسه گر» که با تبلیغات مستمر خود، گره های تصمیم ها را سست می سازند، تفسیر نموده اند.
دمیدن. . در مجمع فرموده: نفث شبیه نفخ (دمیدن) است ولی تفل آن است که با دمیدن مقداری از آب دهان بیرون انداخته شود این است فرق مابین نفث و تفل. در نهج البلاغه خطبه 191 هست که امام «علیهالسلام» به آن شخص فرمود: «فَاِنَّمَّانَفَثَالشَّیْطانُ عَلی لَسانِکَ» شیطان بر زبان تو دمید که این سخن گفتی و در خطبه 81 فرموده: شما را برحذر میدارم از دشمنیکه (شیطان) بطور مخفی در سینهها نفوذ کرده و «نَفَثَ فِیالْآذانِ نَجِیّاً» در گوشها نجوی کنان دمیده است. در کافی از امام صادق «علیهالسلام» نقل شده: «مامِنْ مُؤْمِنٍ اِلّا وَلِقَلْبِهِ اُذُنانٌ فی جَوْفِهِ اُذُنٌ یَنْفِثُ فیهِ الْوَسْواسُ الْخَنَّاسُ وَ اُذُنٌ یَنْفِثُ فیهَاالْمَلَکَ فَیُؤَیّدُاللهُ الْمُؤمِنُ بِذالِکَ فَذالِکَ قَوْلُهُ: وَأَیَّدَهُمْ بِروُحٍ مِنْهُ» در این حدیث نیز نفث به معنی دمیدن است دمیدن معنوی و در روایت آمده که رسول خدا «صلی الله علیه واله» فرموده:«اَلاوَاِنَّ الرَّوُحَ الْاَمینَ نَفَثَ فی رَوْعی». راغب در مفردات گفته: «اَلنَّفْثُ: قَذْفُ الرّیقِ الْقَلیلِ وَ هُوَاَقَلُّ مِنَ التَّفْلِ» یعنی آن انداختن بزاق کمی است و از بزاق معمولی اندک است عبارت صحاح چنین است: «اَلنَّفْثُ کَالنَّفْخِ وَ هُوَ قَلیلٌ مِنَ التَّفْلِ» قاموس نیز چنین گفته است درنهج البلاغه حکمت 374 فرموده: همه اعمال نیک و جهاد در راه خدا در مقابل اهمیت امر به معروف و نهی از منکر نیستند «اِلَّاکَنَفْثَةٍ فی بَحْرٍ لُجِیٍ» مگر مانند بزاقی در دریایی مواج و متلاطم. معنی آیه چنین میشود: بخدای فلق پناه میبرم از شر دمندگان در گرهها. ظاهرا مراد دمیدن است نه بزاق انداختن. اهل تفسیر نفاثات را زنان ساحر گفتهاند که جادوی خود را در گرهها میدمیدند و شخص از شر آنها به خدا پناه میبرد. در مجمع فرموده: از عایشه و ابن عباس نقل کردهاند: لبیدبن اعصم یهودی رسول خدا«صلی الله علیه واله» را سحر کرد و آن جادو را در چاه بنی زریق دفن نمود، در نتیجه آن حضرت مریض شد روزی آن بزرگوار خوابیده بود که دو نفر فرشته آمده یکی در کنار سر و دیگری در کنار پایش نشست، قضیه را به آن حضرت خبر داده و گفتند: که جادو در چاه ذروان در پوست شاخه خرما در زیر سنگ پایین چاه است که آبکش روی آن میایستد، آن حضرت بیدار شد زبیر و عمار و علی «علیهالسلام» را فرستاد آب چاه را کشیدند، سنگ را برداشتند و جادو را بیرون آورده دیدند که در آن خوردههای موی سر ودندانههای شانه و چیز گره دار که دوازده گره داشت و با سوزن دوخته بودند، قرار دارد، در نتیجه معوذتین (قُلْ اَعُوذُ بِرَبِ الْفَلَقِ قُلْ اَعُوذُ بِرَبِ النَّاسِ)نازل شد هر آیه ایکه آن حضرت میخواند گرهی باز میگشت و رسول خدا خود را سبک یافت که گویا از بند رها شده است. طبرسی رحمه الله آنگاه این روایت را رد میکند که در «سحر» تحت عنوان «آیا سحر در آن حضرت اثر داشت» مشروحا گفتهایم. بعضی از محققین احتمال دادهاند: نفاثات نیروهای دمنده است و «العقد» پروتونهای اتم است که به وسیله دمیدن آن نیروهای مرموز الکترونهایی از پروتون جدا شده و در اطراف هسته به حرکت در میآیند و آن باعث انبساط جهان است راجع به تمام مطلب رجوع شود به «سحر - فلق - غسق».
