لغت نامه دهخدا ازجر. [ اَ ج َ ] ( ع ص ) بعیر ازجر؛ شتر که در مهره های پشت او شکستگی باشد از بیماری یا از پشت ریش. ( منتهی الارب ). و هو الذی فی فقاره ( ای فقار ظهره ) انخزال من داء او دبر. ( تاج العروس ).
