سمینه

لغت نامه دهخدا

( سمینة ) سمینة. [ س َ ن ] ( ع ص ) ارض سمینة؛ زمین گردناک که سنگ در آن باشد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
سمینه. [ س َ ن َ / ن ِ ] ( اِ ) پارچه باریک رقیق و تنک. ( آنندراج ) ( برهان ). نام جامه ای که باریک و نازک باشد. ( غیاث ).