لغت نامه دهخدا زبانی روی. [ زَ ] ( ص مرکب ) کنایه از زشت. بدهیئت. نظیر دیوصورت : خداوندم زبانی روی کرده ست سیاه و لفجی و تاریک و رنجور.منوچهری.
