لغت نامه دهخدا
دقم. [ دَ ] ( ع اِ ) اندوه سخت بر وام و جز آن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
دقم. [ دَ ق َ ] ( ع مص ) ریختن دندان های پیشین کسی. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
دقم. [ دَ ق َ ] ( ع اِ ) زیان. ( منتهی الارب ). || ( مص ) ضزز و أضز بودن ، یعنی تنگ دهان بودن و قرین بودن دندانهای بالایین و زیرین بطوری که وقت حرف زدن این دو دندان با هم مماس گردد. ( از اقرب الموارد ) ( از تاج العروس ). و رجوع به ضزز و اضز شود.
دقم. [ دِ ق َم م ] ( ع ص ، اِ ) فراخ از هر چیز. ( منتهی الارب ). واسع. ( اقرب الموارد ).
دقم. [ دِ ق ِم م ] ( ع ص ، اِ ) دندان شکسته از مردم و شتر، یا عام است. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
