لغت نامه دهخدا دروغ باف. [ دُ ] ( نف مرکب ) دروغ بافنده. بافنده دروغ. دروغگو. آنکه مطالب دروغ را با آب و تاب فراوان بر زبان راند. حائک الکذب بهوت. مُباهت. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). بَهّات. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی ( صفت ) آنکه مطالب دروغ را با آب وتاب تمام شرح دهد .دروغ بافنده بافنده دروغ دروغگو حائک الکذب بهوت مباهت
