خشکی طالع. [ خ ُ ی ِ ل ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از ادبار و بدبختی. خشکی بخت. ( آنندراج ) : نم نگیرد ساغرم از خشکی طالع کلیم چون حباب از کاسه ای خود را بدریا می زنم.کلیم ( دیوان چ بیضائی ص 285 ).خشکی طالع ما سد سکندر گردید ورنه پستان نصیب این همه بی شیر نبود.صائب ( از آنندراج ).