جوشکاری انفجاری
دانشنامه عمومی
. این روش قابلیت اتصال بیش از ۲۶۰ نوع فلز همجنس و غیرهمجنس با خواص متفاوت را دارد.
جوشکاری انفجاری در ابتدا در سال ۱۹۴۴ به عنوان یک فرایند فاز جامد شناخته شد. اما از لحاظ تجاری تا سال ۱۹۶۰ به بهره برداری نرسید. جوشکاری انفجاری روش نسبتاً جدیدی است و در سال های بعد از جنگ جهانی دوم توسعه پیدا کرد. البته نقطه آغاز آن به جنگ جهانی اول بازمی گردد، هنگامی که مشاهده شد ترکش های ناشی از بمب ها به صفحات زرهی جنگ افزارها می چسبند ( در حالیکه به طور واقعی در اثر این برخورد به فلز جوش شده بودند ) . از آنجا که در این حالت گرما نقشی نداشته، نتیجه گرفته شد که این پدیده ناشی از نیروی انفجار بر رویٰ ذرات متلاشی شده یا ترکش ها بوده است. این نتایج بعدها در آزمایشگاه تکرار شد و پس از مدتی این فرایند به ثبت رسید و مورد استفاده واقع گردید.
در سال ۱۹۶۲، Dupont اقدام به ثبت روش جوشکاری انفجاری نمود که در ژانویه ۱۹۶۴ با شماره US Patent 3, 137, 937 مورد تأیید قرار گرفت و با نماد تجاری Detaclad مشخص گردید. در ژوئیه ۱۹۹۶ شرکت Dynamic Materials Corporation حق مالکیت فرایندهای Detaclad را با قیمت ۵۳۲۱۸۵۰ دلار تصاحب کرد.
این روزها جوشکاری انفجاری یک روش معروف است که دهه هاست از آن استفاده می شود؛ مزیت این روش نسبت به روش های مرسوم جوشکاری پتانسیل بالای آن در پیوند فلزات غیرمشابه در مقیاس ها بزرگ و بدون نیاز به حضور گرما هست.
