جلوه گر

لغت نامه دهخدا

جلوه گر. [ ج ِل ْ وَ / وِ گ َ ] ( ص مرکب ) هویدا و آشکار و پدید و ظاهر. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ عمید

آشکار، نمایان، و درخشان.

فرهنگ فارسی

هویدا و آشکارا و پدید و ظاهر