معنی نقد سرمایه داری

دانشنامه عمومی

انتقاد از سرمایه داری از ابراز مخالفت با اصول سرمایه داری به طور کلی تا ابراز مخالفت با نتایج خاص از سرمایه داری را در بر می گیرد.
نقد سرمایه داری از رویکردهای مختلف سیاسی و فلسفی از جمله دیدگاه های آنارشیستی، سوسیالیستی، مارکسیستی، مذهبی و ناسیونالیستی ناشی می شود. برخی معتقدند که غلبه بر سرمایه داری فقط از طریق انقلاب امکان پذیر است در حالی که برخی دیگر معتقدند که تغییرات ساختاری می تواند به آرامی و از طریق اصلاحات سیاسی رخ دهد. برخی از منتقدان بر این باورند که در سرمایه داری شایستگی ها و نکات مثبتی وجود دارد و مایلند آن را با نوعی از کنترل اجتماعی، معمولاً از طریق مقررات دولتی ( مانند جنبش بازار اجتماعی ) متعادل کنند.
در میان نقدهای سرمایه داری، انتقادهای شایع شامل این است که سرمایه داری ذاتاً استثمارگر، بیگانه کننده، ناپایدار و بی ثبات است و نابرابری اقتصادی گسترده ای ایجاد می کند. انتقادهای شایع دیگر شامل این است که در سرمایه داری انسان همانند یک کالا دیده می شود و ضد دمکراتیک است و منجر به فرسایش حقوق بشر و حاکمیت ملی می شود و در عین حال انگیزه هایی را برای امپریالیسم و گسترش طلبی و جنگ را تقویت می کند. منتقدانی نیز کار مزدی را با برده داری مقایسه کرده اند. برخی نیز از نقش نژادپرستی در سرمایه داری سخن به میان آورده اند.
در مقابل نیز پاسخ هایی به این انتقادات در منتقدان مکتب های اقتصادی چون مکتب اتریش دیده شده است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] سرمایه داری در دنیای امروز یک پدیده نو و بی سابقه ای است که دو سه قرن از عمر آن بیشتر نمی گذرد، و یک پدیده اقتصادی و اجتماعی نوی است که محصول پیشرفت و ترقی تکنیک جدید است؛ از این رو مستقلاً به عنوان یک مسئله مستحدث باید از آن بحث شود.
فقهای عصر از مسائل بانک و بیمه و چک و سفته به عنوان مسائل مستحدث کم و بیش بحث هایی کرده و می کنند ولی توجه ندارند که راس و رئیس مسائل مستحدثه خود سرمایه داری است، زیرا ابتدائاً چنین تصور می رود که سرمایه داری یک موضوع کهنه و قدیمی است که شارع اسلام برای آن حدود و موازینی مقرر کرده است؛ تجارت، اجاره، مستغلاّت، مزارعه، مضاربه، مساقات، شرکت ها، همه این ها سرمایه داری است که در اسلام برای آنها احکام و مقرراتی تعیین شده است، اما اینکه مقدار سرمایه کمتر یا بیشتر باشد ربطی به مطلب ندارد. ولی حقیقت مطلب این طور نیست؛ سرمایه داری جدید یک پدیده جداگانه و مستقل و بی سابقه ای است و جداگانه و مستقلاً باید درباره آن اجتهاد کرد؛ همچنانکه تجارت در دنیای جدید سرمایه داری با تجارت ساده قدیم از لحاظ ماهیت ممکن است متفاوت باشد. این موضوع از لحاظ اصول علم اقتصاد باید مورد مطالعه قرار گیرد، زیرا ادعا می شود که سرمایه داری جدید یک نوع استثمار بیّن و اکل مال به باطلِ مسلّمی است، معامله ای است که یک طرف محصول زحمت کشیدن دیگری را مفت و مسلّم می خورد و می برد. در سرمایه داری جدید بحث در این نیست که سرمایه دار با انصاف است یا بی انصاف، بحث در این است که اگر سرمایه دار بخواهد حق واقعی کارگر را بدهد باید از سود مطلقاً صرف نظر کند، و همچو سرمایه داری هرگز در دنیا پیدا نخواهد شد، و اگر بخواهد سود ببرد، هر اندازه ببرد، دزدی و غصب است.
مشخِّص اصلی سرمایه داری جدید
مشخِّص اصلی سرمایه داری جدید (کاپیتالیسم) از سرمایه داری قدیم_و به طریق اولی از سوسیالیسم_ این است که سرمایه دار نیروی کار کارگر را برای فروش می خرد نه برای آنکه شخصاً به آن احتیاج دارد؛ با این نیروی کار، اضافه ارزش ایجاد می کند. اضافه ارزش که مولود نیروی کار کارگر است و طبعاً متعلق به خود او است همان سودی است که کارفرما می برد. این است که می گویند سرمایه داری جدید عین استثمار کارگر است.آنچه در قدیم به عنوان اجاره بود این بود که کارگر محصول کار یا نیروی کار خود را به دیگری که به آن احتیاج داشت می فروخت و آن دیگری نیز آن کالا را به قیمت واقعی بازاری می خرید، مثلاً او را مستخدم خانه خود یا دفتر خود قرار می داد، و یا به وسیله او دیوار خانه خود را بالا می برد، اما با نیروی کار او تجارت نمی کرد که مستلزم این باشد که به قیمتی بخرد و به قیمت بیشتری محصول آن را بفروشد. در مضاربه می توان گفت هم سرمایه کار می کند و هم عامل و هر کدام به حسب قرارداد سهم خود را می برند. در مزارعه نیز هم زمین عمل می کند و هم عامل و هر کدام سهم خود را می برند؛ و بالاخره صاحب پول یا زمین نمی خواهد نیروی کارگر را بخرد و محصول کار او را به قیمت بیشتر بفروشد (هرچند مضاربه و مزارعه در رژیم های غیر سرمایه داری نیز بنا بر اصول حضرات مورد خدشه قرار می گیرد (بلکه قبلاً گفتیم که اگر این اصل را قبول کنیم که ارزش مساوی کار است، اشیاء یک قیمت واقعی غیرقابل تغییری پیدا می کنند و فروش خانه به زیادتر از قیمتی که تمام شده، یا اجاره بهای آن بیشتر از قیمت خود خانه، جزء ارزش اضافی خواهد بود مگر اینکه برای عامل زمان هم ارزش قائل شویم.). در آینده ان شاء اللّه در این جهت بحث خواهد شد).برهانی که در این زمینه اقامه شده است مشتمل بر دو پایه است:۱. ارزش هرچیزی به واسطه مقدار کاری است که بر روی آن صورت گرفته است؛ یعنی اولاً مالیّت و ارزش به واسطه کار پیدا می شود؛ و ثانیاً مقدار و میزان ارزش تابع مقدار و میزان کاری است که روی یک کالا صورت می گیرد.۲. سودی که کارفرما می برد محصول کاری است که کارگر کرده و طبعاً به کارگر تعلق دارد. این سود، ارزش اضافی بر مزد است و بدون دلیل، سرمایه دار آن را به خود اختصاص داده است.مقدمه اول نظریه ای است که علمای مکتب اقتصاد کلاسیک امثال آدام اسمیت و ریکاردو آن را ابراز داشتند و کارل مارکس از آنها پیروی کرده است. ولی نظریه دوم یعنی نظریه ارزش اضافی ظاهراً از ابتکارات خود کارل مارکس است (هرچند می توان گفت که نظر دوم لازمه و نتیجه روشن نظر اول است).
منشأ ارزش
منشا ارزش: در باب ارزش چند جور می توان نظر داد:
← ذاتی بودن ارزش اشیاء
...