دانشنامه اسلامی
واژگانِ هزل، لهو و عبث نیز به معنی کلام و کار بی اهمیت، بدون قصد و بی حاصل است؛ و از این جهت با واژه ی "لغو" هم معنا می باشند.
از آنجا که قرآن، خلقت عالم وجود را - که انسان هم جزئی از آن عالم است - بر اساس اهداف والای الهی دانسته و این که هر موجودی در این عالم دارای وظایفی بوده که باید آن را انجام دهد، تا آن هدف والا محقق گردد؛ لذا خداوند در قرآن با عبارات مختلف انسان را از مشغول شدن به اموری که متناسب با هدف الهی نیست، برحذر داشته و پرهیز از لغویات را از صفات مؤمنان قرار داده است. واژه ی لغو در قرآن 11 بار تکرار شده است.
یکی از عواملی که موجب روی آوردن انسانها به کارهای لغو و بیهوده می گردد، فراموشی یاد خدا و روز جزاست. قرآن در این باره می فرماید: «الَّذِینَ اتَّخَذُواْ دِینَهُمْ لَهْوًا وَلَعِبًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَیَوةُ الدُّنْیَا فَالْیَوْمَ نَنسَئهُمْ کَمَا نَسُواْ لِقَاءَ یَوْمِهِمْ هَذَا...»؛ همانها که دین و آیین خود را سرگرمی و بازیچه گرفتند و زندگی دنیا آنان را مغرور ساخت، امروز ما آنها را فراموش می کنیم، همان گونه که لقای چنین روزی را فراموش کردند!...
آیه بیان می دارد که علت اعراض این افراد از برنامه های دین و روی آوری به امور بیهوده، فراموشی یاد خدا و روز جزا می باشد.
لذت جویی از عوامل مهم در گرایش به لغویات است؛ چرا که انسان برای رسیدن به لذات زودگذر، عنان خود را بدست هوای نفس سپرده و نفس، او را از پرداختن به اهداف انسانی و الهی دور می سازد. قرآن درباره ی لذت جویانی که در لغویات غرق شده اند، پیامبر را مورد خطاب قرار داده و می فرماید: «ذَرْهُمْ یَأْکُلُواْ وَ یَتَمَتَّعُواْ وَ یُلْهِهِمُ الْأَمَلُ فَسَوْفَ یَعْلَمُون »؛ بگذار آنها بخورند و بهره گیرند و آرزوها، آنان را غافل سازد ولی بزودی خواهند فهمید!
اشاره ی آیه به کسانی است که تنها لذتهای مادی را ملاک عمل خود قرار داده و از امور مهم غافل گشته و خود را با لغویات سرگرم نموده اند.
