لغت نامه دهخدا عزلت دوست. [ ع ُ ل َ ] ( ص مرکب ) آنکه عزلت و تنهائی و گوشه نشینی و خلوت را دوست میدارد. ( ناظم الاطباء ). خواهان گوشه گیری. گوشه خواه. || عابد و مرتاض. ( آنندراج ). عزلت گزین. عزلت گزیده. و رجوع به عزلت گزین و عزلت گزیده شود.
