معنی شریف تبریزی

لغت نامه دهخدا

شریف تبریزی. [ ش َ ف ِ ت َ ] ( اِخ ) از شاعران قرن دهم هجری قمری و از شاگردان لسانی شیرازی و از اواسطالناس و شاعری هموار و پخته است. در هجو غیاث الدین کهره ترکیب بندی گفته که نظیر ندارد. این چند بیت از آن جمله است :
اگر نه ای ز پرستندگان آتش گبر
وگر نه ای ز فروزندگان نار نفاق...
به چوب قیلغه شوقاق تا بگویندت
بلند مرتبه مستوفیی به استحقاق.( از مجمعالخواص ص 145 ).بیت زیر از اوست :
کو همنفسی تا کنم اظهار غم دل
زآن پیش که بندد غم دل راه نفس را.
( از قاموس الاعلام ترکی ). رجوع به فرهنگ سخنوران شود.

دانشنامه آزاد فارسی

شریف تبریزی ( ـ اردبیل ۹۵۶ق)
شاعر ایرانی. هم روزگار سام میرزای صفوی، شاگرد لسانی شیرازی و از ملازمان دربار طهماسب اول صفوی بود. دربارۀ بدزبانی و هجاپردازی وی بسیار سخن رفته است. همچنین مجموعه ای از اشعار سست به نام استاد خود، لسانی، گردآورد و به او نسبت داد و آن را سهو اللسان نامید. دیوان قصاید و غزلیات نیز دارد.