دانشنامه اسلامی
پدرش حسام الدین (د ۱۱۱۵ق/۱۷۰۳م) از امیران دربار اورنگ زیب (۱۰۶۸-۱۱۱۸ق/۱۶۵۷-۱۷۰۷م) بود، و گه گاه شعر می سرود و «حسام» یا «حسامی» تخلص می کرد.آرزو نسب خویش را از سوی پدر به شیخ کمال الدین ، خواهرزادۀ پیر نصیرالدین محمود «چراغ دهلی» (د ۷۵۷ق/۱۳۵۶م) و از سوی مادر به شیخ محمد غوث گُوالیاری (د ۹۷۰ق/۱۵۶۲م)، نگارندۀ جواهر خمسه می رساند.
تحصیلات
سراج الدین تا ۱۴ سالگی ادبیات فارسی و زبان عربی آموخت و سپس در ضمن تحصیل علوم رسمی، به شعر گفتن پرداخت.در آغاز اشعار خود را از نظر میرعبدالصمد (متخلص به «سخن») می گذراند و پس از او میرغلامعلی (متخلص به «احسنی») سروده های او را اصلاح می کرد.هنگامی که اورنگ زیب به دکن لشکر کشید آرزو نیز همراه او به دکن رفت و ۹ ماه در آن جا بود، ولی پس از مرگ اورنگ زیب (۱۱۱۸ق/۱۷۰۷م) به گوالیار آمد و هنگامی که بهادرشاه سلطنت یافت، از گوالیار به اکبرآباد رفت، ولی به سبب آشفتگی اوضاع و جنگ های میان شاهزادگان اوقات خود را به تحصیل علوم و سرودن اشعار گذراند و ۵ سال نزد شیخ عمادالدین معروف به ـدرویش محمد» به تحصیل علوم عربی پرداخت.
سفرها
در ۱۱۳۲ق/۱۷۲۰م در دهلی اقامت گزید و به خدمت آنندرام (مخلص: د ۱۱۶۴ق/۱۷۵۱م) درآمد و از او منصب و «جاگیر» (تیول) یافت و سپس به خدمت اسحاق خان مؤتمن الدوله شوشتری ، پیشکار (خان سامان) محمدشاه (۱۱۳۱-۱۱۶۱ق/۱۷۱۸-۱۷۴۸م) پیوست.پس از مرگ شوشتری در ۱۱۵۲ق/۱۷۳۹م به دستگاه پسرش نجم الدوله و پس از کشته شدن نجم الدوله در شوال ۱۱۶۳ق/اوت ۱۷۵۰م، به خدمت برادرش سالار جنگ، وارد شد و چون در محرم ۱۱۶۸ق/اکتبر ۱۷۵۴م سالار جنگ به «اوده» رفت، آرزو را نیز با خود برد.
وفات
...
