لغت نامه دهخدا خیره گون. [ رَ / رِ ] ( ص مرکب )حیرت زده. حیران. متحیر. بهت زده. مبهوت : چو بشنید از آن خواب شد خیره گون شدش دانش خویش را تیره گون.فردوسی.
