دانشنامه اسلامی
شیعه امامیه به اتفاق بسمله را در هر سوره جزو سوره و نخستین آیه آن می داند و بر همین باورند کسانی مانند ابن عباس و اهل مکه ؛ مانند ابن کثیر ، و اهل کوفه ؛ مانند عاصم ، کسائی و دیگر کوفیان جز حمزه، و همچنین این قول از ابوهریره و صغار صحابه چون ابن عمر ، ابن زید و تابعین مانند عطاء، طاووس ، سعید بن جبیر ، مکحول ، زهری و نیز از اسحاق بن راهویه و ثوری و ابوعبید قاسم بن سلام نقل شده است. فخر رازی نیز با اختیار این نظر آن را به قرّای مکه و کوفه و بیش تر فقهای حجاز و ابن مبارک و ثوری نسبت داده است و جلال الدین سیوطی مدعی تواتر معنوی روایات دال بر این قول است.
جدا کردن دو سوره
ابوحنیفه و مالک و جمعی از قراء مانند ابوعمرو، یعقوب و حمزه بسمله را جزو هیچ سوره ای نمی دانند و آن را آیه ای مستقل از سوره ها می دانند که برای تیمن و تبرک و برای بیان ابتدای سوره ها و جدا کردن دو سوره نازل شده است.
نقل قول
برای احمد در این مسئله دو قول نقل شده است: ۱. نخستین آیه هر سوره و ترک آن در قرآن برابر با ترک ۱۱۳ آیه است. ۲. تنها در سوره حمد جزو سوره است و در سوره های دیگر جزو سوره نیست.
دیدگاه شافعی
...
