دانشنامه اسلامی
انسان در میان تمامی جانداران، فطرتا موجودی اجتماعی است و قرآن نیز این حقیقت را در آیاتی مانند «یـاَیُّهَا النّاسُ اِنّا خَلَقنـکُم مِن ذَکَرٍ واُنثی وجَعَلنـکُم شُعوبـًا وقَبائِلَ لِتَعارَفوا...» ، «نَحنُ قَسَمنا بَینَهُم مَعیشَتَهُم فِی الحَیوةِ الدُّنیا ورَفَعنا بَعضَهُم فَوقَ بَعضٍ دَرَجـتٍ لِیَتَّخِذَ بَعضُهُم بَعضـًا سُخریـًّا»، «بَعضُکُم مِن بَعضٍ» و آیات دیگر آورده است. مجموعه رفتارها و روابطی که میان همه انسان ها با دیگران، از جمله طبیعت و دیگر انسان ها وجود دارد از خاستگاهی به نام «جامعه» شکل می گیرد.
