تن اسائی

لغت نامه دهخدا

( تن آسائی ) تن آسائی. [ ت َ ] ( حامص مرکب ) رفه.( منتهی الارب ). تن آسانی. ( ناظم الاطباء ) :
تن آسائی و کاهلی دور کن
بکوش و ز رنج تنت سور کن.فردوسی.تن آسائی خویش جستن در این
نه افروزش تاج و تخت و نگین.فردوسی.چه جستن جز ازتخت و تاج و نگین
تن آسائی و گنج ایران زمین.فردوسی.بهشت تن آسائی آنگه خوری
که بر دوزخ نیستی بگذری.سعدی ( بوستان ).رجوع به تن آسائی شود.

فرهنگ فارسی

( تن آسائی ) رفه
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم