لغت نامه دهخدا بابل خواجه. [ ب ُ خوا / خا ج ِ ] ( اِخ ) رودیست بسرزمین فارس آبش شیرین و گوارا از چشمه مورد برخاسته در کوشک قاسم بلوک خواجه بآب چشمه زنجیران خواجه پیوسته رودخانه هُنیفقان شود پس از تنگ فیروزآباد گذشته رودخانه فیروزآباد شود. ( فارسنامه ناصری ص 323 ).
