دانشنامه اسلامی
استعمال لفظ در شخص، از اقسام استعمال لفظ در لفظ و به معنای اطلاق لفظ و اراده شخص آن است.در این نوع استعمال، لفظی بر زبان آورده شده و خود آن اراده می شود، نه نوع ، صنف و یا مثل آن، مانند آن که گفته شود «زید لفظ» و از آن، شخص کلمه زید قصد شود؛ یعنی لفظ زید، لفظ است.
دیدگاه اصولیون
درباره استعمال لفظ در شخص، میان اصولیون اختلاف است.برخی مانند مرحوم « صاحب فصول » معتقدند صحت اطلاق مذکور بدون تأویل و تصرف، محل اشکال است، زیرا یا اتحاد دال و مدلول پیش می آید و یا مستلزم ترکیب قضیه از دو جزء خواهد بود، که هر دو باطل است. برخی دیگر هم چون مرحوم « صاحب کفایة » معتقدند استعمال لفظ در شخص، استعمال نیست.
