دانشنامه اسلامی
آدم بن عبدالله بن سعد بن مالک اشعری قمی در کوفه به دنیا آمد. تاریخ دقیقی برای تولد او در کتب تاریخ و رجال، ذکر نشده است. با تحقیق می توان حدس زد که تولد او بین سال های 65-60 قمری بوده است. وی دوران کودکی و جوانی را تا حدود بیست سالگی در کوفه گذراند.
کتب رجالی، او را از اصحاب امام صادق علیه السلام دانسته اند؛ چنان که امام جعفرصادق علیه السلام در تجلیل او فرموده است: «انّه من اهل بیت المختار، او نجیبٌ من قوم نجباء او من اهل بیت النّجباء؛ به درستی که آدم بن عبدالله از خاندانی برگزیده یا شخصی شریف از گروه و مردمی اصیل و یا از خانواده ای گرامی است».
علمای رجال در وصف این راوی آورده اند: آدم بن عبدالله، از رجال و راویان سرشناس و از یاران امام صادق علیه السلام است. آدم بن عبدالله قمی، پدر زکریا بن آدم قمی و از خاندان بزرگان است. آدم بن عبدالله، از طریق فرزندش، زکریا بن آدم حدیث می کند.
می بینیم که آدم بن عبدالله اشعری قمی، یکی از شخصیت های برجسته خاندان اشعری و شیعه دوازده امام و از اصحاب امام صادق علیه السلام بوده است. وی همچنین از امام رضا علیه السلام با واسطه فرزندش، زکریا حدیث نقل کرده است.
اولاد و احفادش نیز همه از بزرگان خاندان اشعری و پیشتازان در علم و حافظان دین و مذهب شیعه بودند که در جای خود از آنان سخن خواهیم گفت. پدران و اجداد آدم بن عبدالله نیز همه از بزرگواران و مدافعان فداکار دین و اهل بیت رسول خدا علیهم السلام بوده اند. پس لازم است گوشه ای از زندگی آن ها را بررسی کنیم.
«اشعریان» قبیله ای منسوب به «اشعر» هستند که خود از قبایل بزرگ عرب بودند و در یمن سکونت داشتند. آن ها نیز قبل از اسلام، مانند همه اعراب جاهلیت، بت پرست بودند.
اشعر، لقب جد اعلای آن ها، «نَبْت بن اُدد» است. وی هنگام تولد، موهای زیادی داشت. لذا او را اشعر گفتند و فرزندان او را اشعری.
