ابن شاهین عمر بن احمد

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] «ابن شاهین، ابوحفص عمر بن احمد بن عثمان» ملقب به واعظ (297-385ق)، محدث و رجالی بغداد، اصالتاً از مرورود خراسان بود. او از 11 سالگی در بغداد به استماع حدیث پرداخت و پس از سال 330ق برای استماع از محدثان دمشق به آن شهر هجرت نمود.وی سفرهایی نیز به بصره، فارس و مصر داشته است.
از جمله مهم ترین مشایخ ابن شاهین در حدیث می توان از ابوبکر بن ابی داوود، ابوالقاسم بغوی و محمد بن محمد باغندی نام برد. او در قرائت نیز از ابن ابی داوود، ابن مجاهد، ابوبکر نقاش و احمد بن مسعود زهری بهره جست.
لازم به ذکر است که ابن شاهین نخستین بار در 332ق در بصره حدیث گفته است. برخی از رجال شناسان بر وثاقت ابن شاهین در نقل حدیث نیز تصریح کرده اند. خطیب بغدادی ذهبی معتقد است که ابن شاهین به غوامض و مشکلات حدیث احاطه نداشت و جمعی از اهل حدیث سهل انگاری و اشتباهات وی را گوشزد کرده اند و در منابع اشاره شده که وی دانش چندانی در فقه نداشته است.
راویان بسیاری از جمله پسرش عبیدالله بن عمر، محمد بن ابی الفوارس، هلال بن محمد حفار، احمد بن محمد بَرْقانی و ابوسعد مالینی از او استماع حدیث کرده اند و حسین بن علی طناجیری از وی قرائت آموخته است.
او در بغداد وفات یافت و در باب حرب کنار قبر احمد بن حنبل مدفون شد.
ابن شاهین دارای آثار بسیاری بوده که شمار آنها را تا 330 عنوان ذکر کرده اند. از آن جمله است:
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم