دانشنامه اسلامی
آوازه طبابتش او را به خدمت الحاکم بأمر الله، خلیفه فاطمی کشاند و به عنوان رئیس اطبای مصر برگزیده شد. وی در روزگار مستنصر به عنوان دانشمند مصر شناخته شده بود.
ابن رضوان با بسیاری از پزشکان معاصر خود از دور و نزدیک مکاتبه و مناظره داشت که از جمله آن ها، ابن بطلان بود. این مناظرات بیشتر به صورت ردیه های متقابل بود. از جمله این ردیه ها می توان به رساله ای با نام «مقالة فی ان ابن بطلان لا یعلم کلامه نفسه فضلاً عن کلام غیره» اشاره کرد که در آن، ابن رضوان سخت ابن بطلان را مورد نکوهش قرار می دهد. این مناظرات گاه به هجو هم می انجامید.
از شاگردان ابن رضوان می توان به افرائیم بن الزفان اشاره کرد که از مشهورترین اطبای زمان خودش بود و در دربار خلفای فاطمی جایگاهی ارزنده داشت.
گویا وی در اواخر عمر به اختلال مشاعر مبتلا شد. بنابر آنچه قطفی نقل کرده است، وی در سال 460ق در مصر در گذشت.
از نوشته ها و تألیفات او بالغ بر صد اثر، اعم از رساله و کتاب گزارش شده است. نوشته های او عمدتاً مربوط به پزشکی و اندکی در حکمت و فلسفه و ریاضی است. کامل ترین فهرست آثار او را ابن ابی اصیبعه با نزدیک به صد عنوان آورده است. بیشتر این نوشته ها، رساله هایی کوتاه و تعلیقاتی نا تمام یا پاسخ ها و ردیه هایی است که ابن رضوان به پرسش ها و آرای بعضی علمای درگذشته یا معاصر نوشته و تعدادی هم شرح و تعلیقات اوست بر کتاب های بقراط، جالینوس و دیگر حاکمان یونان.
