لغت نامه دهخدا ( طیة ) طیة. [ طی ی َ ] ( ع اِ ) نورد دراز. || هیئت نورد. یقال : انه لحسن الطیة. || نیت. قصد. یقال : مضی لطیته ای لنیته التی انتواها. || جائی که قصد بدان دارد. یقال : وَ بعدَت عنا طیته ُ؛ ای مقصده و منزله الذی انتواه. ( منتهی الارب ). منزل. مقصد. آنجا که قصد کرده باشند. ( مهذب الاسماء ). موضعی که قصد آن داشته باشند. 3965( منتخب اللغات ).
