لغت نامه دهخدا
طریفة. [ طَ ف َ ] ( اِخ ) نام زنی کاهنه به روزگار جاهلیت که خرابی سد مأرب را پیشگوئی کرده بود. ( مجمل التواریخ والقصص ص 150 ). و رجوع به تاج العروس ج 6 ص 111 شود.
طریفة. [ طُ رَ ف َ ] ( اِخ ) نام مردی. ( عقدالفرید ج 7 ص 62 ).
طریفة. [ طُ رَ ف َ ] ( اِخ ) ابن حاجز. صحابی است. ( منتهی الارب ). و رجوع به الاصابة ج 3 ص 285 شود.
طریفة. [ طُ رَ ف َ ] ( اِخ ) آبکی است در اسفل ارمام. ( منتهی الارب ). آبی است مر بنی جذیمةبن مالک بن نصربن قعین بن الحارث بن ثعلبةبن دودان بن اسد را در اسفل ارمام. و درمحلی دیگر نیز طریفة آبی است مر بنی شاکربن نضله را که از قبیله بنی اسد می باشند و هم طریفة قریه و آب ونخلستانی است مر احمال را که به بنوحمل معروفند از طایفه بنی حنظله و نصر گفته است که طریفة صحرای بی آب و علفی است که پس از دو یا سه روز به پایان ارمام میرسند و در آنجا به آبی گوارا برمیخورند که به بنی جذیمه تعلق دارد و برخی گفته اند آب مزبور بنی خالدبن نضلةبن حجوان بن فقعس راست. ( معجم البلدان ج 6 ص 48 ).
طریفه. [ طَ ف َ ] ( اِخ ) ده کوچکی است از دهستان میربچه بخش رامهرمز شهرستان اهواز، در 7هزارگزی شمال باختری رامهرمز کنار راه شوسه رامهرمز به هفتگل با 35 تن سکنه. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6 ).
