لغت نامه دهخدا خوش بنیه. [ خوَش ْ / خُش ْ ب ُن ْ ی َ / ی ِ ] ( ص مرکب ) مقابل کم بنیه. قوی. آنکه مزاج سالم دارد. آنکه قدرت جسمی کافی دارد. قوی بنیه. با بنیه خوب. سالم با بهره از قدرت و نظم دستگاه جسمانی خوب.
