دانشنامه اسلامی
مصر، طویل ترین رود جهان نیل را که از اعماق قاره افریقا سرچشمه می گیرد، باعث رشد کشاورزی و سکونت در این منطقه شده است. به سبب نوع اعتقاد مصریان به زندگی پس از مرگ، سکونت گاه ها با مصالحی کم دوام تر از مصالح مقابر و معابد ساخته شد. مصر از روزگاران کهن به دو منطقه علیا و سفلا تقسیم شده بود. مصر علیا، خشک و ناهموار با فرهنگ روستایی و مصر سفلا، پرنعمت و شهری و پرجمعیت بود.
وحدت مصر علیا و سفلی
شرایط اقلیمی سواحل نیل، مردم صحراها و مناطق دوردست را به سوی خود می کشاند و کوچندگان در این زمین های حاصل خیز اسکان می یافتند و به کشاورزی و سپس شهرنشینی روی می آوردند. این اسکان در کناره های نیل به ویژه منطقه دلتا و محل های انشعاب رود بیش تر بود. ساخت خانه و اقامت گاه های گروهی در کناره های رود نیل، از اواخر دوره نوسنگی (هزاره پنجم قبل از میلاد) با مصالحی چون نی، جگن (گیاهی شبیه به پاپیروس)، ساقه های گیاهی و گل رس آغاز شد. با کاربرد گل بر روی دسته های نی (به منزله ستون های باربر) و صفحات حصیر های ساخته شده از جگن (به عنوان دیوار جداکننده و سقف)، خشت و سپس آجر به کار رفت و این تحول هم زمان با وحدت مصر علیا و سفلا بود.
خانه های مرفهین
در دوره یکجانشینی در مصر، جامعه به دو قشرِ مالکان، با خانه های بزرگ چند اتاقی و انبار و کلبه مخصوص خدمه که روی زمین های بلند ساخته می شد، و زارعان تقسیم شد. مصریان با سکونت در دهکده های دائمی، خانه های خود را یک طبقه و با خشت های ساخته شده از گِلِ نیل و کاه بنا می کردند. گل برای خانه های روستایی و خشت برای ساخت خانه های اشخاص مرفه تر به کار می رفت.
حاکمیت فراعنه
...
