لغت نامه دهخدا بلااستثناء. [ ب ِ اِ ت ِ ] ( ع ق مرکب ) ( از: ب + لا ( نفی ) + استثناء ) بلااستثنا. بدون استثناء. ( فرهنگ فارسی معین ):الف «است » را تقریباً بلااستثنا در کتابت حذف می کند.( مقدمه قزوینی بر تاریخ جهانگشای جوینی ج 1 ص صا ).
