اشواک

لغت نامه دهخدا

اشواک. [ اَش ْ ] ( ع اِ ) ج ِ شَوک. ( منتهی الارب ) ( المنجد ). خارها. ( آنندراج ).
اشواک. [ اِش ْ ] ( ع مص ) خار برآوردن درخت. یقال : اشوکت الشجرة اشواکاً ( علی الاصل ). ( منتهی الارب ). خاردار بودن درخت یا پرخار بودن آن. ( از المنجد ). با خار بسیار شدن درخت. ( تاج المصادر بیهقی ).

فرهنگ معین

( اَ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ شوک ، خارها.

فرهنگ عمید

= شوکšo[w]k

فرهنگ فارسی

خارها، جمع شوک
( اسم ) جمع شوک خارها .
خار بر آوردن درخت . خار دار بودن درخت یا پر خار بودن آن .

ویکی واژه

جِ شوک ؛ خارها.